Na 3 nachten in Ter Apel nemen we afscheid van Henk en zijn crew. Wat een lieve mensen, wat weinig commercieel. En de maaltijden, ook heel lief. Waar ik wel voor terug kom is het roomijs met advocaat en slagroom.

We zijn hier wat langer blijven liggen voor motoronderhoud. Bart zal dit even toelichten: een simpel gebrek maar wat toch even aandacht vroeg. Het betrof de overdrukklep van de intercooler. De basis was substantieel koelvloeistof door gaan laten. Dat deel moest dus worden verwijderd, van afdichtingresten ontdaan en opnieuw verpakt. Maar waar haal je vloeibare pakking vandaan. Henk de haven-eigenaar en natuurlijk ook h-meester kon er wel aankomen. Aldus geregeld, toen nog 24 uur drogen en we konden weer verder.

Het is een waanzinnig mooie dag, 26 graden, intens blauwe lucht. Snel nog even naar de Jumbo in het centrum; dan sluiten we aan bij een boot uit Basel en een uit Duitsland om het 13,5 km kanaal naar Haren te varen. Na een aantal bruggen en een sluis gaan we tanken; de anderen varen door…..170 liter, daar kunnen we in ieder geval mee thuis komen. Bij de eerstvolgende brug, lichten staan op groen, bel ik na 10 minuten met de meldpost in Haren en vraag wat te doen. Pauze houden dus, net als zij. Het is dan kwart voor 1 en ze bedienen om twee uur de brug weer. Zon, koffie, krant, rust, vakantie.

Vlak voor tweeën voegt zich nog een boot bij ons en met zijn tweeën hebben we een mooie en rustige tocht naar Haren. Op die ene brug na, waar wij ruim onder door konden en onze achterbuurman net niet. Een luid gegil van zijn vrouw schalt over het water.

In Haren is aan de Ems een mooie jachthaven aangelegd. Hier draaien we in en vinden een mooie, rustige plaats tussen kolossen van andere schepen, beetje lachwekkend: we lijken wel Klein Duimpje!

“Over een kwartier dan maar?”. De brugwachter om staat half negen naast de boot en gaat na wie er aan de passantensteiger allemaal zuidwaarts willen. Wij dus en een grote Zwitserse boot, die achter ons ligt. Even daarna stopt er een auto: de eigenaar van een van de boten voor ons, die ons in goed vertrouwen gisteren zijn sleutels van het douche- en toiletgebouw heeft geleend.

We maken los en beginnen aan eenzelfde traject als gisteren; deze keer heb ik geturfd: 18 bruggen en 6 sluizen, waarbij er 2 dubbel waren: er moet hier heel wat gevaren zijn, vroeger. Van de vele aardappelmeelfabrieken aan deze kanalen is er nog 1 (hele grote) fabriek over.

We varen tot twaalf uur en hangen dan de boot aan een bolder bij de brug: een uurtje rust vanwege de lunchpauze van de mannen. Geen straf: nog steeds windstil en volle zon.

Eigenlijk hadden we Haren in gedachten voor vanavond, over de grens, maar in Ter Apel waren we er -na 5 uur varen over een heel klein stukje vaarkaart- helemaal klaar mee, We schieten haaks onder een bruggetje de jachthaven binnen en voelen ons meteen thuis. Morgen blijven we hier om ons geestelijk voor te bereiden op het laatste traject vol hindernissen. Daarna zijn we op de Ems en kunnen we weer met normaal toerental varen.

OV-staking, in het hele land. Geen openbaar vervoer, zelfs geen ponten…. Hoe zou het hier met de brugwachters gaan?

Uitgewuifd vanuit het restaurant varen we in volle zon het meer op. Volgens de kaart van de palingvisser is het na de 3^e scheidingston in de hoofdvaart bakboord uit in de vaargeul recht op de wal af. Het is niet diep, we varen langzaam. Als er twee grote gele vierkanten op de wal verschijnen, krijgen we hoop en een kwartier later blijkt daartussen inderdaad de toegang tot het achterland te zijn.

Vanaf de eerste brug moeten we in konvooi varen, 4x per dag op- en 4x per dag afwaarts. We leggen aan en melden ons per telefoon voor het konvooi van 10.25 uur. Een half uur later parkeren er twee hoogstpersoonlijke begeleiders in felgele jacks naast de boot, schudden handen en regelen voor ons tot aan Bareveld, in 2,5 uur, de bruggen en de sluizen. O ja, vergeten te zeggen dat we het enige schip in het konvooi waren. Het is een smalle vaart, fietspad ernaast en huizen. Veel mensen komen naar buiten om te kijken en te zwaaien.

Bij Bareveld start het tweede traject, nu geflankeerd met auto’s; ook hier worden we in de watten gelegd. In de laatste sluis wordt ons aangeraden bij Boens gebakken vis te kopen. Even later liggen we ten Noorden van de Eurobrug, middenin het centrum van Stadskanaal aan de passantensteiger (stroom, douche en toilet) en blijkt de visboer op 5 minuten afstand te zijn. Lekkerbekken….. Al etend kijken we terug op meer dan twintig bruggen en 7 sluizen. Het was een lange tocht, 6 uur onderweg.  

Na het eten lopen we naar het Julianapark, aangelegd voor de 2^e Wereldoorlog en bekijken we het beeld Roodkapje, daar neergezet door ’s rijksdienst voor verspreide kunstwerken.

Het wordt een buiige week. Een eerste proeve kregen we gisteren, toen het tegen vieren begon te regenen en niet meer stopte tot vroeg in de morgen. Tot vieren hebben we ons vermaakt, Groningen blijft een gezellige stad. Deze keer richten we ons op het scheepvaartmuseum, met een speciale tentoonstelling over immigranten en een levendige animatiefilm over Groningen in de 14^e eeuw. De eigen collectie komt helemaal tot zijn recht in dit oude pand in het centrum.

Vanochtend gelijk met onze Duitse buren vertrokken. Een klein bootje, maar met een overdekte uitbouw voor de hond, die vanaf die plek iedereen in de gaten kan houden. Een fikse windvlaag doet ons even de steiger raken; eigenlijk vind ik dat er een boegschroef moet komen…..

Even terug naar het oosten en dan zuidwaarts naar het Zuidlaardermeer. Kropswolde ligt aan lager wal, net voor het handveer -bij de palingrokerij- zijn aanlegplaatsen in de luwte van een bomenrij. Dit wordt onze overnachtingsplek van vanavond.

We eten paling, vermaken ons met het pontje, omdat er lang gedraaid moet worden voor de ketting strak staat en niemand daar geduld voor heeft…… En in de middag lopen we door het natuurgebied vol vogels. Hier in de buurt nestelt ook het enige Nederlandse zeearendpaartje.

We hebben ons al geschikt in een boterham met kaas als de eigenaresse van het restaurant waar we voor liggen, aanbiedt voor ons te koken. Voor ons alleen dus, want het is haar rustdag. Nog niet eerder zo lekker gegeten, deze vakantie! Dus: wie in de buurt komt: Restaurant De Waterjuffers bij Vos (is de palingboer). We eindigen de dag met een spectaculaire zonsondergang.